Zó prachtig!  Dit wil ik écht met jullie delen!

Ik ben veel met mijn werk bezig als Spiritueel Coach.  En niet alleen met mijn werk, maar door mijn aangeboren lijntje met boven, leef ik daar natuurlijk dagelijks mee, terwijl ik ook maar een gewone sterveling ben.  Niet meer of minder dan wie danook.  Met als enig verschil dat ik me laat leiden door mijn intuïtie en dagelijkse 'toevalligheden'.

Daarom blijf ik ook altijd nieuwsgierig naar alles wat met het mystieke te maken heeft.  Zoals gisteravond.  Ik kwam een Amerikaanse documentaire tegen over bijna-dood ervaringen.  Ik merkte danook meteen dat er een blije trilling door me heen ging, toen ik zag dat het een onderzoek bleek van wetenschappers naar aanleiding van patiënten die allemaal een soortgelijke ervaring hadden.

Voor mezelf  (en gelukkig velen met mij)  is het heel normaal.  Geen geloof, maar een zeker wéten!  Daar heb ik voorbeelden genoeg van:

-  Als kind van 4 jaar oud, zag en hoorde ik overleden mensen.  Het was voor mij een        instinct en nieuwsgierigheid om altijd te willen kijken áchter de horizon.  Het                voelde alsof er iets ontbrak aan mijn leven en pas veel later besefte ik dat het een            heimwee was naar waar ik vandaan kwam.

-  Een week na de dood van een collega stapte ik na het werk in mijn auto.  Automa-          tisch keek ik door mijn voorruit omhoog naar de ramen waar háár werkplek zich be-      vond.  Het verbaasde me dat er een raam openstond, terwijl er niemand meer                kwam.  In eerste instantie haalde ik mijn schouders op. Zal de werkster wel openge-      zet hebben.  Terwijl ik mijn gordel vastmaakte en de sleutel in het contact stopte, be-      kroop me een gevoel van:  Er klopt iets niet.  Al mijn collega's waren al weg en ik            zou afsluiten.  Ik wilde toch niet dat raam open laten  staan.                                            Terwijl ik even later de trap op liep naar haar kantoor, kwam de kou me al tege-            moet. Er stond niet één raam open, maar alles wat open kon, stond open. Ik haastte        me om alles weer te sluiten, want het blijft een naargeestig gevoel, de aanwezigheid      van de energie van een overledene. En zéker in deze situatie. Zij had in één klap            haar nek gebroken bij een auto ongeluk, waardoor haar energie verward, gefrus-          treerd, maar ook boos voelde. Dat is het probleem bij een plotselinge dood. Iemand          beseft niet dat ze dood is en blijft terugkeren naar haar normale dagelijkse bezighe-        den, maar dan zonder haar werktuig...                                                                                Als ik tóen had geweten wat ik nú weet, had ik haar gerust kunnen stellen en haar          het licht kunnen wijzen.

-  Het moment dat ik 's morgens op mijn werk aankwam en uit de auto was gestapt,          overviel  me een misselijkheid en klapte ongecontroleerd naar voren. Terwijl ik mijn      maag nog vasthield en probeerde door de frisse lucht diep in te ademen, de misse-          lijkheid te onderdrukken, zag ik ineens het beeld van het hondje van mijn werkgever      en wist dat ie dood was.  Dit werd bevestigd toen ik binnenkwam.  Doodgeschoten        omdat ie de lammetjes opjaagde...

-  De dag dat mijn vader begraven was. Met de familie thuis aan de koffie. Een donke-      re februari dag waarbij om 4 uur het licht al aan moest. De oude kroonluchter had        altijd één lampje die het niet deed. Ik zie mijn moeder voor de zoveelste keer eraan        draaien, alsof  die het nu wel zou doen.                                                                                Een lichtflits doorkliefde de huiskamer en deed de kroonluchter heen en weer                  zwaaien. Die bleef nog lang nazwaaien, mét het kapotte lampje dat helderder                straalde dan de rest.  (bookstore : Ik Sterf nog liever als een Hond)

-  Het moment dat ik in de auto zat... Mijn moeder moest verhuisd worden naar een         Verzorgingstehuis, mijn man lag in het ziekenhuis en mijn zus zat thuis met een              burn-out. Ik stond er allemaal alleen voor en mijn hoofd zat propvol, waardoor ik          ongemerkt 100 km/u. reed op een smal landweggetje. In gedachten verzonken wat ik      allemaal nog moest doen. Plotseling werd ik wakker geschud. Links zag ik een licht-      flits waarop ik het beeld van mijn vader door mijn voorruit zag...

-  Na de dood van mijn moeder. Ik liep achteraan na haar crematie. Achter me voelde        ik haar aanwezigheid. Ik draaide me snel om en zag een lichtflits naar boven gaan.      Op een dag hoorde ik dat ze me riep. Het frustreerde me dat ik niet wist waaróm.          Drie dagen later vroeg ik haar waarom ze me geroepen had. Ik hoorde dat ze zei            dat ik op Izzy moest letten (mijn hondje). Een week later was ze dood.

-  Na het sterven van mijn man. We hebben achter in het land jaren een prachtige              esdoorn gehad. Hij bewonderde de boom om z'n weelderige groei, maar helaas had-      den onze paardjes zich tegoed gedaan aan de stam. Daarna ging het bergafwaarts        met de esdoorn, totdat ie dood was.                                                                                      Twee maanden na zijn overlijden, stond ik 's morgens boven uit het raam te kijken.        Wat ik zag kon ik gewoon niet geloven. Ik rende naar beneden, het land in.                    De esdoorn stond vol met nieuwe, frisse blaadjes...                                                              Exact hetzelfde verhaal na het overlijden van zíjn vader, die ons ooit een climatis          cadeau had gedaan die nooit hoger werd dan een meter en dan verschrompelde.              Een aantal weken na zijn dood stond ie vol met grote, witte bloemen.

-  Na het in laten slapen van onze merrie die 40 jaar oud is geworden. Diezelfde                avond. Het was een compleet bewolkte dag hartje zomer. Ik stond boven en keek ver-      drietig naar de plek in het land waar ze haar laatste weken veelal liggend had door-      gebracht. In het schemer zag ik die plek, compleet verlicht.

En zo kan ik nog wel even doorgaan over gebeurtenissen die plaatsvinden na de dood. 

Maar déze documentaire!  Wauww... Daar krijg je écht kippenvel van.  Een hoogleraar die na zijn bijna-dood ervaring de universiteit verlaat. Een nuchtere man die puur stoffelijk in het leven staat. 

Zijn verhaal is zó eerlijk en nuchter, maar toch ook zo verrassend, dat iemand die totaal niets heeft met het mystieke toch achter z'n oren gaat krabben. Maar ook er van doordrongen raken dat je niet maar raak kan leven, en dan met name gebruik c.q. misbruik maken van anderen.  Net als de wereld heeft ook het universum een riool.

youtube.com/watch?v=lQmwREfzM0o

Eigenlijk is het heel simpel:  leef je leven en zie het als een geestelijke ontwikkeling.  Al je ervaringen laten je groeien.  Je wordt je meer bewust van de dingen die je zelf niet wilt dat ze je overkomen, dat ook voor een ander geldt.

Zorg gewoon goed voor jezelf en je naasten, in immateriële zin. Laat merken dat je er bent voor diegene die het moeilijk heeft.  Steun elkaar zonder eigenbelang en maak elkaar blij, dan zijn we al een heel eind op weg.

                            Liefs Kitty.