Het begon al een jaar of 3 geleden. Heel langzaam maar zeker werd het oogje doffer. Ik dacht zelf eigenlijk dat het een soort staar was. Tót het een poosje geleden behoorlijk ging ontsteken...
Het enige dat ik aan haar merkte, was dat ze steeds minder ging zien aan die kant. Ze ging dingen verkeerd inschatten. Liep ze per ongeluk met die kant ergens langs, stootte ze haar koppie, maar liep daarna gewoon verder.
Omdat het moeilijk is om in te schatten in hoeverre ze er écht last van had, ging ik een paar maanden geleden naar de dierenarts toen het pus eruit begon te lopen. Deze concludeerde dat ze glaucoom had. De lens van het oog laat los en gaat dwalen. Ze hebben er geen last van, tótdat het gaat ontsteken. 2 weken achter elkaar druppelen en goed schoonmaken en gelukkig genas het weer. In zóverre... inmiddels was ze wel blind aan het oog.
Natuurlijk was dát niet zo moeilijk in te schatten geweest, maar het is wel heel mooi om te zien, hoe een dier zich snel aanpast aan ongemakken. En aangezien het altijd een rustig hondje is geweest, merkte je niet snel dat ze er toch last van kreeg.
Ondanks dat je haar nooit hoorde als ze per ongeluk ergens tegenaan liep, begon ze toch passiever te worden. Het ging me langzamerhand ook opvallen, dat als ik haar wilde knuffelen, ze haar koppie wegdraaide, alsof ze zeggen wilde, níet aan mijn kop zitten... Ook wilde ze niet meer spelen... Zodra er veel beweging in haar buurt was, liep ze weg...
Ik kon 2 dingen doen... Mijn zus had het ook met een vorige hond aan de hand gehad. Druppelen, druppelen en nog eens druppelen... járenlang. Genezen zou het nooit en haar hond stikte van de koppijn... Die kon je écht aankijken van 'laat me alsjeblieft met rust', waarop ze het oog liet verwijderen.
Voor mijn zus was het toen een ervaring van niet wéten... Zij bleef druppelen, totdat duidelijk werd dat het voor het dier niet dragelijk meer was. Met die gedachte was mijn besluit snel genomen. Alhoewel het geen makkelijk besluit was, weigerde ik om jaren te blijven druppelen.
Ik nam haar mee om een afspraak te gaan maken voor het verwijderen van haar oog, waarop hij logischerwijs eerst nog even wilde kijken. 'Jeetje, het oog is gewoon aan het rotten,' zei hij, waarop ik toch behoorlijk schrok. 'D'r úit met dat oog,' zei ik meteen en een afspraak was gauw gemaakt. Wat hád ik met het dier te doen. Ze had écht hoofdpijn...
Een kleine week later kon ik haar brengen. Achteraf bleek het toch niet zó maar iets, want het had toch wel wat uurtjes in beslag genomen. Eind van de middag kon ik haar ophalen. En daar zat ze hoor... Netjes te wachten... Ik was verbaasd haar zo te zien zitten. Had niet anders verwacht dan dat ik haar naar de auto moest dragen... Nee hoor, het dametje liep zelf netjes mee. 'Het lijkt wel of ze nú al minder last heeft,' zei ik verbaasd tegen Hil, maar dacht dat dat meer de wens van de gedachte was.
Ook had ik verwacht dat ze de rest van de dag en nacht wel zou slapen, duf van de narcose... Wat dénk je? Mevrouw wilde gewóón éten!? Óngelofelijk! Het enige dat we merkten, was dat ze haar koppie wegdraaide, naar de andere kant, zodat je niet de wond kon raken, maar verder was ze al beter dan daarvoor.
Elke dag ging het steeds iets beter. De wond genas snel en het is zó geweldig om te zien hoe blij ze weer is. Ze heeft ook weer haar leuke gekkigheidjes. Ineens heel hard weg vliegen en héél snel het bot van Dragon jatten, terwijl ze daarvoor al een redelijke tijd niet meer had hardgelopen. Waarschijnlijk door de pijnlijke bonkjes die ze in haar hoofd had...
Ik kan ze ook weer heerlijk knuffelen. Janken doet ze nú gelukkig alleen nog maar van blijdschap!
Reactie plaatsen
Reacties