Killer

Ik zat er nog lang over te nukken.  Ik had totáál geen zin meer om daar naar terug te gaan.  3 weken was ik al thuis, niet wetende wat te doen.  Tot er plotseling werd aangebeld en mijn werkgever met zijn vrouw voor de deur stonden...

Mijn mond viel iets open van verbazing.  Alsof ik een spook zag.  Dát was nou het laatste dat ik ooit verwacht had.  'Mogen we binnenkomen?' vroeg mijn baas en had zoals gewoonlijk een grijns op zijn gezicht.  Van hun beiden was écht niets te zeggen.  Leuke, lieve mensen.  Altijd in voor een geintje en een praatje.  Met een handgebaar nodigde ik ze uit verder te komen.  Waarschijnlijk had ik voor korte tijd mijn tong verloren door uiterste verbazing.

Ik zette koffie en we stationeerden ons rond de tafel.  'Hoe is het met je?' vroeg hij als eerste.  'Gaat wel...' reageerde ik met tegenzin.  'Wat is er eigenlijk precies gebeurd?'  Hij wist er dus van, realiseerde ik me meteen.  'Luister Cor, als ik ingewerkt moet worden, dan ga ik ervan uit dat dat ook serieus gebeurd.  Ik heb er géén zin in dat ik straks verwijten krijg omdat het werk niet goed is, omdat zíj geen tijd heeft!!  Het is érg duidelijk dat ze die drukte niet aankan en ik laat me gewoon niet als voetveeg behandelen!!' schoot ik direct nijdig uit mijn slof.  'Nee, dat begrijp ik, maar ze is nu eenmaal zo...  Kom maar gewoon terug joh...  Als je er weer bent zal je merken dat ze weer heel normaal doet.  Ze kan soms uit haar slof schieten, maar is het ook weer gauw vergeten.'  'Dat zal allemaal wel, maar ík niet!  Ze kan normaal doen, anders ben ik zó weer vertrokken!' sneerde ik.

Ergens had ik medelijden met de 2 mensen die tegenover me zaten.  Zij konden er natuurlijk óók niets aan doen.  Plús dat ik voor hén werkte...  Plús dat ik het hen ook niet aan wilde doen.  Ik kon me ook niet voorstellen dat een tweede baas dit zou doen.  Z'n personeel thuis gaan halen...

En net zoals hij voorspeld had, was er geen vuiltje meer aan de lucht toen ik terugkwam.  Wát een aparte mensen heb je toch pfff...  Geef mij maar gewoon mensen, dat je weet wat je aan ze hebt.  Alsjeblieft géén twee gezichten.

Alles ging weer z'n normale gangetje.  Ik wist dat ik niet teveel van mijn collega kon verwachten en puzzelde nog liever een uur langer dan haar om raad te vragen.  Maakte ook niet uit, leerde ik in de loop van de tijd.  Niemand die me controleerde.  Die vrijheid was ook wel weer lekker.  Het werken bij een kleine werkgever had ook wel weer zo z'n voordelen.  Geen grote baas in kostuum die het opperhoofd uithing en géén vergaderingen.  Af en toe liep er eens iemand binnen.  Was het niet een keuterboertje die geld kwam halen voor z'n gebrachte koe of de tuinman, dan was het de buurvrouw wel of een familielid die even een bakkie kwam doen.  Als je niet je werk daar had, zou je gezegd hebben dat je er op bezoek was.

Ook een leuke bijkomstigheid was de Bordercollie die altijd op de werf liep en 's morgens bij de koffie ook meeliep naar binnen.  Boris was nog pup op het moment dat ik er aangenomen werd en was inmiddels ruim een jaar.  Alhoewel het me niet een écht goeie keuze qua ras leek, met alle kalveren die regelmatig de stallen bewoonden.  De Collie vond het natuurlijk geweldig om daar rond te struinen.  Op zich waren kalveren wat te groot voor hem om er iets mee uit te halen, dus echt kwaad kon het niet, maar wél de lammeren die in het voorjaar in het land liepen.  Er stond wel overal schrikdraad, maar hij wist het tóch af en toe te presteren om bij ze te komen en ze op te jagen, waardoor ze flink afdwaalden en moeders net zo lang aan het blaten bleef tot ze haar jong weer bij zich had.

We maakten ook wel mee dat we met z'n tweeën naar buiten moesten, als er een kalf of koe ontsnapt was en 'm met z'n drieën of vieren weer naar binnen moesten krijgen, voordat ie op de weg zou lopen.  Ook dát was een welkome afwisseling, alhoewel ze altijd lol hadden dat ik op mijn hakken achter de koeien aanliep hihi...

Maar op een middag was er een ander soort drukte op de werf gaande.  Buiten het aantal jeeps met veewagen, reden tractors af en aan, tot alles wegbleef uit ons zicht.  We hoorden geschreeuw en gegil en mijn collega en ik keken elkaar even aan, voordat we opstonden en naar het raam liepen.  We konden natuurlijk niks zien en maar goed ook, bleek een half uur later toen Cor totaal uit zijn doen het kantoor binnenkwam.  'Wat zíjn het toch ook een lomperds!!' foeterde hij en we keken hem vragend aan.  'Ik schreeuwde nog naar 'm dat ie moest stóppen!  Jézus, die idioot moet z'n eigen 'ns ná laten kijken!!!'  'Wat is er nou eigenlijk aan de hand?' vroeg zijn zus (mijn collega) rustig.  Dat kon me dan weer verschrikkelijk verbazen, dat ze op sommige momenten helemaal uit haar pan kon gaan en andere tijden bleef ze zó rustig.  Ongelofelijk gewoon.  'Die lul rijdt met de tractor achteruit, terwijl Boris er achter loopt...'  Ik hield mijn adem in, maar vreesde het ergste...  'Hij rijdt het beestje hartstikke dood!!'

Ik sloeg geschrokken mijn hand voor mijn mond en was op dat moment alleen maar dankbaar dat we niet naar buiten waren gegaan...  

Een maand later liep er een nieuwe Bordercollie pup.  Eigenlijk had ik stiekem gehoopt dat ze geen hond meer zouden nemen.  Negen van de tien keer werd ie naar buiten geschopt en ik vroeg me weleens af wanneer het arme dier te eten kreeg.  Hij werd echt als buitenhond beschouwd en eten kreeg ie als er aan gedacht werd.  Ik begon automatisch het kleintje onder mijn hoede te nemen.  Ik sleepte een grote doos mee naar kantoor en nam een dekentje en een botje om op te knagen van thuis vandaan mee.  Zo makkelijk waren ze dan wel weer.  Ze vonden het helemaal prima dat ik dat deed.  Ik gaf hem een bak brokken als ik 's morgens kwam en zorgde dat er een volle stond als ik 's middags weer wegging.  Het beestje was veel te mager en ik moest ook écht zeggen dat ze brokken moesten meebrengen als het bijna op was, anders kon het zomaar gebeuren dat er 2 of 3 dagen geen brokken stonden.

Ik vond het alleen al vervelend dat ik dat maar 2 dagen in de week kon doen, omdat ik nou eenmaal niet méér werkte.  Maar het gaf me in ieder geval een soort rust dat ie het die 2 dagen goed had.  In de tijd dat wij werkten, lag hij lekker in de doos te slapen.  Een paar keer per dag zette ik 'm buiten, waarna hij weer terug ging in de doos en lekker verder sliep.

Alhoewel hij een lekker rond buikje had op de dagen dat ik werkte, bleef het arme dier veel te mager.  Ik moest echt mijn best doen, om de gedachte hoe het met hem ging als ik er niet was, te negeren.  Het liefst had ik hem mee naar huis genomen.

De eerste dag na het weekend dat ik werkte, was op dinsdag en ik parkeerde mijn auto op de parkeerplaats aan de zijkant van het kantoor.  Ik haalde de sleutel uit het contact, stapte uit en sloot af.  Op het moment dat ik mijn sleutels opborg in mijn tas, overviel me een plotselinge misselijkheid.  Zomaar, uit het niets.  Ik bleef even stilstaan, maar toen ik verder wilde lopen, klapte ik dubbel van de kramp in mijn maag.  Bah, ik voelde me ineens zó beroerd...  Ik snapte er helemaal niks van.  Ik had niets gevoeld toen ik nog thuis was en ook niet in de auto en ik stap hier uit...

Zonder over te geven begon ik te kokhalzen en ik leunde even tegen de auto om op adem te komen.  Plotseling flitste er iets door mijn hoofd...  Ik ging meteen weer rechtop staan, terwijl ik nog steeds mijn hand op mijn maag had.  Ik wilde het niet nóg een keer toelaten.  Die gedachte... Anders werd ik wéér misselijk.  Ik rechte mijn rug.  Sprak mezelf streng toe en probeerde niet meer te denken, waarop de misselijkheid verdween en ik gewoon naar binnen kon lopen.  Maar eenmaal binnen, wist ik het en ik moest er alles aan doen mezelf goed te houden.

Ik wilde niks vragen.  Ik wilde het niet horen.  Ik hoefde geen bevestiging...  Het duurde een half uur, nadat ik gespannen, zwijgend gewerkt had, toen ik schrok van haar stem.  'Heb je het al meegekregen?  Boris ( ook deze hadden ze zo genoemd)  is dood...'  'Ja...  Dat dacht ik al...'  Terwijl ze verder sprak voelde ik weer een nieuwe golf misselijkheid, die even later weer verdween om niet meer terug te komen.  De bevestiging had het opgeheven.  Ik hoefde niets te vragen.  Ik wilde ook niet weten wat er gebeurd was, maar dat kreeg ik wel te horen, of ik nou wilde of niet.  'Hij had 1 van de lammetjes te pakken en die stond ie doodleuk in de lucht te gooien.  Zodra het arme diertje weer op de grond terecht kwam, pakte hij het weer op en gooide het weer in de lucht...  Cor zag het gebeuren en heeft zijn jachtgeweer gehaald...'