Weer een nieuwe baan

Gepubliceerd op 27 december 2018 om 16:54

Uiteindelijk, na een paar maanden zoeken, besloot ik me in te schrijven bij een uitzendbureau.  Terwijl ik daar goeie verwachtingen van had, bleek ook dát niet zo veel op te leveren.  Ik schreef me nog bij meerdere in, wat een hele tijd later resulteerde in een oproep, dat ze waarschijnlijk iets voor me gevonden had.

Vol goeie moed stapte ik het bureau binnen en al gauw was ik met de medewerkster die me gebeld had in gesprek.  Ze vond dat ik wel mijn goeie kant moest laten zien, door in te gaan op het voorstel.  Ik keek haar bevreemd aan, waarop ze verder ging.  'Het is écht een leuke baan hoor, bij een tandartsen maatschap,' lachte ze, toen ze naar mijn waarschijnlijk ontgoochelde gezicht keek.  Ik moest me van mijn goeie kant laten zien??  Het werkte een beetje op mijn lachspieren en kon het niet helpen dat ik ook werkelijk begon te lachen.  'Alsof ik er niets aan doe om weer aan het werk te komen?'  'Ach, zo bedoel ik het niet, maar je staat nu al een tijdje ingeschreven en er is gewoon niet zoveel op het ogenblik.  Maar goed, ik dacht dat dit wel iets voor jóu was...'

Er wás iets!  Waarom aarzelde ze dan zo?  'Er is een máár,' zei ik en keek haar vragend aan.  Tja, dat klopt wel.  Ik bedoel, het is niet bepaald naast de deur.  Je zou naar Maartensdijk moeten...' O jee, écht iets voor mij!!  Mijn oriëntatievermogen was écht nul en toentertijd had ik nog geen Tomtom.  Het zal wel een erfelijke afwijking zijn, want niemand bij ons thuis had dat richtingsgevoel, behalve mijn moeder.  Maar die had geen rijbewijs.  Ik zou er minstens 5 keer naar toe moeten rijden om het vlekkeloos in 1 keer te kunnen rijden.  Maar goed, dat was van latere zorg.  Eerst maar eens kijken of het iets was.  Ik wás tenslotte nog niet aangenomen.

Een week later liep ik het trapje op van de maatschap en meldde me bij de receptie.  Het gekke was, dat ik me totaal niet zenuwachtig voelde, want in mijn achterhoofd had ik tóch wel zoiets, dat de keuze niet op mij zou vallen.  Ik had totaal geen tandheelkundige achtergrond en er zou zéker wel iemand tussen de kandidaten zitten die dat wél zou hebben.  Ik las rustig in een tijdschrift, terwijl ik gewoon in de wachtkamer tussen de patiënten zat, toen ik mijn naam hoorde noemen.  Ik legde glimlachend het tijdschrift terug  en liep naar het vrouwtje toe die me met uitgestoken hand opwachtte.

Ik liep achter haar aan en stapte even later een grote ruimte binnen, dat leek op een kantine.  Ik gaf het meisje dat naar me toekwam ook een hand  en ze nodigde me met een handgebaar uit plaats te nemen aan een grote tafel.  Ze gingen allebei tegenover me zitten en het verbaasde me dat er later nóg eens 3 bijkwamen.  'Jeetje,' zei ik lachend.  'Normaal gesproken heb ik met 1 persoon een gesprek, maar dit lijkt wel een gezellig theekransje,' flapte ik eruit.  Hoe het gebeurde, gebeurde het, maar het werd zó'n gezellig gesprek.  Gewoon vrouwen onder elkaar leek het, inplaats van een sollicitatiegesprek.  Er vielen zo tussendoor wel wat vragen, maar dat ging gewoon op in het gesprek dat we hadden, alsof we wekelijks bij elkaar kwamen.

Het was ruim een uur later, dat ik iedereen weer een hand gaf, maar voordat ik wegliep, schoot me ineens iets te binnen.  'O, dat wilde ik eigenlijk nog even vragen...  Wie is eigenlijk de beheerder over deze maatschap?' Ik begon alweer te glimlachen, toen ze alle 5 in de lach schoten en ik keek hen beurtelings vragend aan.  'Heb ik iets geks gevraagd?' vroeg ik nog.  Ik zag 4 vingers naar 1 van de 5 vrouwen gaan en oooo...  Ik kon wel door de grond zinken.  Had ik daar gewoon gezellig zitten doen, terwijl de bazin er zélf bij had gezeten.  Nou, dát kon ik dus wel op mijn buik schrijven.  Maar de beheerster lachte net zo hard mee, pakte me luchtig bij de arm en zei:  'Kom, ik laat je meteen de verschillende praktijken zien.  Ik weet nog niet precies in welke jij komt, maar dat zal wel wisselen.'  Hoorde ik dat nou góed?  Ik was gelijk helemaal uit mijn doen.  'Maar...' zei ik nog, maar ze liep al voor me uit.

Nadat ik alles gezien had, leidde ze me terug naar buiten en bleef daar nog even bij me staan.  'Ik bel je deze week nog even over het 'hoe' en 'wat'  oké?'  'Bedoel je dat ik meteen al aangenomen ben?' vroeg ik verward.  Want zoiets had ik nog nóóit meegemaakt.  'Ja hoor, wat mij betreft wel...'  Ik was met stomheid geslagen, toen ik terug naar de auto liep.

Het duurde een week voordat ik een belletje kreeg en mijn verbazing werd alleen maar groter, toen ik ineens door iemand anders werd uitgenodigd voor een tweede gesprek???  Ik snapte er helemaal níks meer van.  Wie of wat ze was, weet ik niet meer precies, maar door haar kordate en zelfverzekerde optreden, kwam ik er al gauw achter dat ze een coördinerende rol speelde over het aan te nemen personeel.  Mijn verwarring werd alleen maar groter, toen ik luisterde naar een stem die net een hete aardappel ingeslikt leek te hebben en er drong maar weinig tot me door.   '...de fout die ze gemaakt hebben, kan ik niet meer terugdraaien...  Ik heb geprobeerd een andere plek voor je te vinden...'  Ik schudde licht met mijn hoofd, alsof ik haar woorden op z'n plek moest laten vallen om ze te kunnen begrijpen...  'U bedoelt dat...'  Verder kwam ik niet eens.  'Het is gewoon heel vervelend dat ze me er niet bij hebben betrokken, anders had ik kunnen zeggen dat ik er al 1 aangenomen had...  Maar goed, omdat het een heel vervelende situatie is en u al aangenomen bent, heb ik er alles aan gedaan om een andere plek voor u te vinden en dat is op dit moment alleen in Amsterdam het geval...

Onverrichterzake en totaal gedesillusioneerd ging ik huiswaarts.  Ik wilde helemaal niet naar Amsterdam.  Ik wilde werken bij dit gezellige team...

En óf je er moedeloos van wordt!  Jeetje, moest ik nóg verder gaan zoeken voor een baan.  Pfff...  Het kostte me steeds meer tijd om iets te vinden, naar gelang mijn leeftijd groeide.  Wat hád ik weer een partij adressen afgelopen.  Overal wilden ze liever een jonger iemand??  Lachend, om de sfeer een beetje te ontdooien, zei ik dat ík alles al wist.  Een jonger iemand moesten ze alles nog leren.  Maar dat bleek dus de bedoeling, om een jongere op te leiden in het bedrijf.

Het was zéker een half jaar later, dat ik na 'tig' open sollicitaties, plotseling weer uitgenodigd werd voor een parttime job als receptioniste/telefoniste en de crediteurenadministratie voor mijn rekening zou krijgen.  Het gesprek was 1 op 1 en verliep vlotjes.  Ik kon mijn oren dan ook niet geloven, toen ik enkele dagen later weer een belletje kreeg en rondgeleid werd door het bedrijf dat in de metaal zat en fabrikant van kantoormeubelen.

Tijdens de rondleiding werd ik natuurlijk ook voorgesteld aan de onderdirecteur.  Een roodharige man die zó lang en smal was, dat ik hem nét iets te lang aankeek.  'Lijkt het je wat om bij een familiair bedrijf te werken?' vroeg hij met een nauwelijks verholen lach op zijn gezicht.  Blijkbaar was hij gewend om aangestaard te worden.  Later moest ik ook altijd lachen als ik hem met zijn lange benen 5 treden tegelijk van de trap zag nemen. 

'Ja júist,' reageerde ik.  'Ik hou helemaal niet van dat officiële gedoe.'  'Nou, leuk te horen,' zei hij nog, voordat ik al weer werd meegetroond naar de volgende kennismaking.  Ik wérd aangenomen en er wáren inderdaad genoeg mensen waar  ik het goed mee kon vinden, alhoewel het me verbijsterde dat je er nooit écht goed in opgenomen werd.  Een familiair bedrijf ja, maar dan voor de mensen die er al jaren werkten.  Ik blééf me een soort buitenstaander voelen.  Dat vóelde je gewoon.  Gesprekken die onderling werden gehouden en je daar nét buiten gehouden werd.  Bah!  En ik ben er nou net niet de persoon naar om me op te dringen.

Na anderhalf jaar werd ik er bij een reorganisatie ook uitgeknikkerd, omdat ik bij de 20 personeelsleden hoorde die er het laatst bij waren gekomen.  Erg rouwig was ik er niet om.  Wél dat ik wéér werk moest gaan zoeken.

En dat lukte pas ruim een jáár later.  Heel toevallig liep ik een vroeger buurvrouwtje tegen het lijf in de stad, waar ik na lange tijd natuurlijk aardig mee aan de praat raakte.  Waarbij natúúrlijk ter sprake kwam dat ik op zoek was.  'Joh, mijn buurman is al lange tijd op zoek naar iemand voor op kantoor,' zei ze enthousiast.  'Oké??  Maar wat doet die buurman dan?'   'O, die heeft een kalvermesterij en al die stallen moeten natuurlijk ook op papier verwerkt worden.'  Ze lachte terwijl ze het zei.  'Het is natuurlijk niet de állerleukste job, maar dan heb je alvast iets.'  'Wacht, ik geef je het telefoonnummer, dan zeg je maar dat je het van mij hebt oké?'

En dat dééd ik.  Mijn voordeel bleek te zijn dat ik al eens bij een veehandelaar had gewerkt en ik kon de volgende dag meteen beginnen.  Nóu, dat was weer effe héél andere koek.  De stallen hadden allemaal een bepaald aantal kalveren, die vetgemest werden voor de slacht ( écht weer iets voor mij, níet dus).  Al die kalveren kregen natuurlijk voer.  Zieke dieren kregen medische verzorging.  Er waren kalveren die een bepaald voer kregen zodat ze wit vlees zouden leveren, anderen weer rood vlees.  Het was een hele toestand voordat ik na een half jaar een stal kant en klaar had met alle inkoop, kosten en verkoop, omdat ik moest léuren voor informatie en écht kloppen deed het niet altijd.  Oók echt iets voor mij...  Iemand die altijd alles goed wil afwerken.  

En dan het inwerken...  Ik werkte samen met een nicht van de baas, die daar nou niet echt het type voor was.  Terwijl ze het zelf al druk genoeg had, moest ze mij inwerken.  Nou, dat ging dus totaal niet.  Alles wat ze zei, moest ik maar in 1 keer begrijpen en de waterval aan woorden meteen in me op nemen, omdat er geen tijd was om het op te kunnen schrijven.  Dan schold ze me écht verrot en zei dat ze geen tijd had om het twéé keer te vertellen.  Ik maakte het zelfs mee,  dat ze de ordners door het kantoor gooide, waarop ik na héél veel geduld en begrip éindelijk een keer flink uit m'n pan ging.  'Ik ben zó klaar met jou en je uitbarstingen!!  Weet je wat??  Vanaf nu heb je het nóg drukker!!' zei ik woest en gooide de map met een smak terug op haar bureau.  Ik pakte mijn tas en jas en meldde me vanaf de volgende dag ziek...


Reactie plaatsen

Reacties

Er zijn geen reacties geplaatst.